Η Λαϊκή Οργή

(Επιστολή προς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 05/06/11)

Κύριε Διευθυντά

Η Λαϊκή Οργή

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων σπεύδω να δηλώσω κατηγορηματικά, ότι:

1) Πιστεύω απόλυτα πως «two wrongs don’t make a right», δηλαδή, δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό, ένα δεύτερο στραβό ποτέ δεν ισιώνει το πρώτο και

2) Το δικαίωμα να εκδηλώνει κάποιος την δυσαρέσκεια, την αποδοκιμασία ή και την οργή του είναι ταυτόσημο με τη δημοκρατία αρκεί ο τρόπος εκδήλωσης να μην εγκυμονεί τον κίνδυνο να υποστεί ο άλλος, ακόμη και αποδεδειγμένα ένοχος, ούτε μία γρατσουνιά.

Μετά τα πρόσφατα επεισόδια, διάφοροι «αποδοκιμασθέντες» βουλευτές διαμαρτύρονται έντονα, εξηγώντας ότι εκείνοι ούτε έκλεψαν ούτε συμμετείχαν άλλως στην διαπραχθείσα εθνική προδοσία και, επομένως, είναι άδικο να αποκαλούνται συλλήβδην «κλέφτες», «προδότες» κλπ. Προφανώς, δεν είναι όλοι ίδιοι, προφανώς είναι άδικο να «μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι» και έχουν δίκαιο να αγανακτούν. Όμως η ζωή είναι γεμάτη αδικίες! Τι συνιστά μεγαλύτερη αδικία, η λεκτική ισοπεδωτική μομφή, άντε και ένα γιαούρτι (αρκεί να είναι χωρίς τον κεσέ) ή, η οικονομική ισοπεδωτική εξαθλίωση και όσα αυτή συνεπιφέρει, στους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και, κυρίως, στα ΠΑΙΔΙΑ τους, που την βιώνουν, και που, επίσης, ούτε έκλεψαν ούτε συμμετείχαν άλλως στην διαπραχθείσα εθνική προδοσία; Και αφού αισθάνονται αθώοι γιατί δεν παραιτούνται, δεν ανεξαρτητοποιούνται αλλά παραμένουν στα αποδεδειγμένως ένοχα (π.χ. Τσουκάτος) «μαντριά» τους; Και τι κάνουν, όχι τι λεν, τι πράττουν τώρα, σήμερα, που να δείχνει ότι κατανοούν τι έκαναν κάποιοι –αλλά ποιοι – από αυτούς;

Αν ο Γιώργος είχε το μισό ανάστημα του πατέρα του (του οποίου μόνο θαυμαστής δεν είμαι) και ο Αντώνης το ένα τέταρτο του ιδρυτή της Ν.Δ. θα τους είχαν μιμηθεί και θα ίδρυαν δικά τους κόμματα. Μια τέτοια κίνηση δεν θα ήταν απλώς συμβολική, θα έδειχνε και ότι δεν χρειάζονται το αλληλοκουκούλωμα κλπ, κλπ, κλπ.