Περί Πολιτικών… .

Περί Πολιτικών… .

(Επιστολή πρός φίλο μου, πολιτικό, που δεν αποδέχεται την ισοπεδοτική εξωμείωση όλων των πολιτικών)

From: ΧΧΧ (πολιτικός)
Sent: Thursday, June 23, 2011 4:15 PM
To: 'symrom'
Subject: RE: Περί Πολιτικών… .

Απολύτως ξεκάθαρα. ……………….

Όσο για τους πολιτικούς, δεν ξεχνώ ότι γεννήθηκαν κι αυτοί στα ίδια μαιευτήρια –πλήν Τζέφρυ που γεννήθηκε στη Μινεσότα όπως φαντάζομαι θα είδες το σχετικό δημοσίευμα εσχάτως στο διαδίκτυο- παίξανε στις ίδιες αυλές, πήγαν στα ίδια σχολεία λίγο πολύ. Άρα γιατί διαφέρουν οι υπόλοιποι Έλληνες από αυτούς αγαπητέ Συμεών;


ΧΧΧ.
______________________________________________________________________________



From: symrom [mailto:symrom@otenet.gr]
Sent: Friday, June 24, 2011 5:11 PM   / 
To: ΧΧΧ (πολιτικός)  
Subject: RE: Περί Πολιτικών… .

Θα φανταζόμουν, αγαπητέ ΧΧΧ, ότι μετά από τόσα που σου έχω στείλει δεν θα διατύπωνες αυτή την απορία, έστω κι αν εξακολουθείς να μη εγκρίνεις τον τρόπο που σκέφτομαι. Θα ξαναπροσπαθήσω, λοιπόν.

Ασφαλώς, όταν μιλάμε για τα ανθρώπινα όντα, που έτυχε να ασχολούνται με την πολιτική, όλα όσα αναφέρεις ισχύουν απολύτως. Οι πολιτικοί, όταν δρουν εκτός πολιτικής, για μη πολιτικά ζητήματα, είναι σαν όλους τους άλλους. Όταν, όμως, δρουν ως πολιτικοί, μεταμορφώνονται και λεν και πράττουν τελείως διαφορετικά απ’ ότι οι ίδιοι άνθρωποι θα έλεγαν ή θα έπρατταν για απολύτως αντίστοιχες, μη πολιτικές καταστάσεις. Αυτά για τους σοβαρούς, έντιμους κλπ, όχι για τους τυχόν τσαρλατάνους.

Πρώτο παράδειγμα (πιο ελαφρύ και από πταίσμα - πριν φτάσω στο κακούργημα) εσύ και αυτά που γράφεις για να «υπερασπιστείς» αυτούς, που «κατηγορώ» γενικώς και αδιακρίτως, κατ’ εσέ, αδίκως. Σε τι διαφέρουν τα μαιευτήρια της Μινεσότα από τα μαιευτήρια στον υπόλοιπο κόσμο, εν προκειμένω? Πόσο σημαντικό είναι, την ώρα που υπερασπίζεσαι ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς, γενικώς και αδιακρίτως, να ρίξεις την μπηχτή περί Τζέφρυ? (Ξέρω, ξέρω, μην κουραστείς, άλλωστε, παρόμοια συναισθήματα τρέφω κι εγώ…) (Παρεμπιπτόντως, θα πεθάνω με την απορία τι να είχε κατά νουν ο Κωνσταντίνος όταν είπε το περίφημο λέμε πολλά για πολλά, που δεν κάνουμε και κάνουμε πολλά, για τα οποία δεν λέμε τίποτε! ) Ας είναι. Συνεχίζω.

Σου έστειλα (κι αν πρέπει να τα ξαναστείλω) τα σχόλιά μου για τη δήλωση του Κυριάκου Μ. (πταισμο-πλημμέλημα) (*) και για το άρθρο του σοβαρού και εξευρωπαϊσθέντος Κωστή Χ. (κανονικό πλημμέλημα) (**)

Πάω στο μέγιστο κακούργημα πριν αναφέρω μερικά άλλα: Πιστεύει κανείς, μη πολιτικά εμπαθής άνθρωπος, ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, κάτι που και οι δύο αρχηγοί ονόμασαν ιστορική ευκαιρία που χάθηκε – που όντως ήταν και όντως χάθηκε??? Πάντοτε ο ένας φταίει περισσότερο από τον άλλο, σε κάθε σχέση ο ένας «δίνει» περισσότερα από τον άλλο, σε κάθε συμβιβασμό ο ένας υποχωρεί περισσότερο από τον άλλο. Αυτά κάνουν οι άνθρωποι, όχι όμως οι πολιτικοί! Και οι απλοϊκότεροι πολίτες κατάλαβαν, τουλάχιστον διαισθάνθηκαν, ότι και οι δύο ΔΕΝ ήθελαν την συναίνεση και αλληλοσπρώχνονταν στην άρνηση εκ μέρους του άλλου.
ΟΛΟΙ οι πολιτικοί σήμερα παραδέχονται ότι για την τραγωδία της χώρας φταίει το (απρόσωπο) πολιτικό σύστημα και ΟΛΟΙ εξαιρούν τον εαυτό τους, είτε ρητά, είτε υπονοώντας το, κάτι λογικά ΑΔΥΝΑΤΟ να συμβαίνει. Οι πιο καπάτσοι λένε εκείνο το πιο εξοργιστικό «αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης, που μου αναλογεί» και καθαρίσαμε, ξεχάστε τις συνέπειες που (θα ‘πρεπε να) μου αναλογούν! Και μη μου πεις ότι οι συνέπειες στους πολιτικούς αποδίδονται δια της κάλπης!!!

Τώρα που έφτασα στο πολιτικό σύστημα, έχει πλέον αποδειχθεί, ότι έχουμε μια κίβδηλη δημοκρατία, (τάχα μου, με το νέο σύνταγμα, που θα φτιάξουν οι ίδιοι, θα λυθούν όλα τα προβλήματα…!) που, όπως έγραφε πρόσφατα γνωστός συνταγματολόγος «δεν έχει αρκετά αντίβαρα», τα περίφημα checks and balances του αμερικανικού συστήματος, ένα σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα αυτών που το έφτιαξαν, αυτών που το βρήκαν και το απεδέχθησαν γιατί τους βόλευε, που ενθαρρύνει –ενώ θα έπρεπε να έχει δικλείδες για το αντίθετο - να αναρριχώνται σ’ αυτό αδίστακτοι που στοχεύουν μόνο στον πλουτισμό των ιδίων (φυσικά ΔΕΝ είναι όλοι ίδιοι με αυτή την έννοια). Το Βατοπαίδι ήταν ΤΟ σκάνδαλο αλλά για το «σκαστό» (έτσι δεν το λεν οι νομικοί?) εκατομμύριο του Τσουκάτου (πάμε στοίχημα ότι θα ξεχαστεί κι αυτό???) δεν είδα τη Ν.Δ. να χαλάει τον κόσμο για να γίνει audit, ένα πραγματικό audit από επαγγελματίες auditors, στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ… .

 Θα σταματήσω γιατί μου ήρθε στο νου το εξής: Όταν ήμουν φοιτητής και κάποτε άρχισα (με την σχετική ελληνική τάση) να πολιτικολογώ, με σταμάτησε ένας αμερικανός συμφοιτητής μου δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν συζητάει θρησκεία και πολιτικά! Τότε σκέφτηκα τα χείριστα για τους αμερικανούς (γενικώς και αδιακρίτως!!!) και χρειάστηκε να γεράσω για να αντιληφθώ πόσο ώριμη είναι αυτή η θέση (και πόσο πιο ώριμοι, πολιτικά, από ‘μας είναι οι αμερικανοί…!). Γιατί, πόση αξία έχει μια συζήτηση, που νομοτελειακά, καταλήγει σε μηδενική αλλαγή των αρχικών απόψεων των συζητούντων?

I rest my case, με πραγματική και ειλικρινή εκτίμηση για τον άνθρωπο ΧΧΧ!

(*) Δήλωση, που στη συνέχεια "μάζεψε", ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ότι θα ψήφιζε (προφανώς, επειδή είναι καλό για την πατρίδα) το μνημόνιο, αν η ψήφος του ήταν η 151η (αλλά δεν θα το ψηφίσει αφού θα το κάνουν άλλοι...!) 
 
(**) Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 19/6/2011, του Κωστή Χατζιδάκη, με τίτλο "Να δώσουμε μια ευκαιρία στην ενότητα" αλλά γεμάτο μπηχτές κατά του ΠΑΣΟΚ! 
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_19/06/2011_446331  

Ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία μας.

(Επιστολή προς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 05/06/11)

Κύριε Διευθυντά,

Ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία μας.


Παρακολουθώντας τη συζήτησή σας (ΦΑΚΕΛΛΛΟΙ) με τον κύριο Μητσοτάκη σκεπτόμουν πόσο σωστά τα λέει. Το πρωί που ξύπνησα, όμως, ένοιωθα την ίδια οργή (κι ας μην πηγαίνω στην «Πλατεία»!) και γι αυτόν, ενώ, ξαφνικά, ήταν ξεκάθαρο στο νου μου ποιοι έχουν την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας μας! Προφανώς, ενώ κοιμόμουν, έκανα το “performance appraisal” αυτών που κυβέρνησαν, δηλαδή την αξιολόγηση της απόδοσης των μάνατζερς, που διοίκησαν τη χώρα απ’ την μεταπολίτευση και μετά. Ιδού τα αποτελέσματα:

Πρωθυπουργοί: (δηλαδή Πρόεδροι και Διευθύνοντες Σύμβουλοι)        ποσοστό ευθύνης 70%
Υπουργοί: (δηλαδή μέλη του εκτελεστικού Διοικητικού Συμβουλίου)   ποσοστό ευθύνης 20%
Βουλευτές: (δηλαδή Στελέχη διαφόρων βαθμίδων)                              ποσοστό ευθύνης   9%
Πολιτικοί, γενικώς: (δηλαδή το Μάνατζμεντ, γενικώς)                          ποσοστό ευθύνης 99%.

Το 1% της ευθύνης επιμερίζεται (όχι ισομερώς) σε «έκτακτα γεγονότα», στους συνδικαλιστές, διαπλεκόμενους, λουφαδόρους, τους των κλειστών επαγγελμάτων και τους άπειρους άλλους που «ευνοήθηκαν» με τους 1000 και 1 τρόπους, που ένας-ένας αποκαλύπτονται, εκμεταλλευόμενοι την ανικανότητα και ακαταλληλότητα των διοικούντων να διοικούν. Σημειώνω ότι, σε μία επιχείρηση, ο επιμερισμός θα ήταν λίγο διαφορετικός, αλλά με αμετάβλητο το ποσοστό 1% γι αυτούς που ΔΕΝ διοικούσαν. Πότε θα καταλάβουν οι πολιτικοί ότι την ευθύνη για την πορεία των χωρών, των επιχειρήσεων, των ποδοσφαιρικών ομάδων, των οικογενειών την έχουν αποκλειστικά και στο ακέραιο οι ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ τους;

Και ο κύριος Μητσοτάκης και ο κύριος Αλέκος Παπαδόπουλος (σαν παράδειγμα μόνο) και όλοι οι άλλοι που «τα έλεγαν και παλαιότερα», θα ήταν καλό να αρχίσουν να αναρωτιούνται μήπως έχουν ΔΙΠΛΗ ευθύνη, που δεν τα έκαναν αφού τα ήξεραν για να τα λένε! Τελικά, η τραγωδία μας είναι ότι, όπως είπε και ο ρεαλιστής κύριος Μητσοτάκης, αυτούς έχουμε για «ηγέτες», μ’ αυτούς πρέπει να πορευτούμε (κι ας μην είπε, αυτούς είχαμε, μ’ αυτούς πορευτήκαμε)… !

Η Λαϊκή Οργή

(Επιστολή προς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 05/06/11)

Κύριε Διευθυντά

Η Λαϊκή Οργή

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων σπεύδω να δηλώσω κατηγορηματικά, ότι:

1) Πιστεύω απόλυτα πως «two wrongs don’t make a right», δηλαδή, δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό, ένα δεύτερο στραβό ποτέ δεν ισιώνει το πρώτο και

2) Το δικαίωμα να εκδηλώνει κάποιος την δυσαρέσκεια, την αποδοκιμασία ή και την οργή του είναι ταυτόσημο με τη δημοκρατία αρκεί ο τρόπος εκδήλωσης να μην εγκυμονεί τον κίνδυνο να υποστεί ο άλλος, ακόμη και αποδεδειγμένα ένοχος, ούτε μία γρατσουνιά.

Μετά τα πρόσφατα επεισόδια, διάφοροι «αποδοκιμασθέντες» βουλευτές διαμαρτύρονται έντονα, εξηγώντας ότι εκείνοι ούτε έκλεψαν ούτε συμμετείχαν άλλως στην διαπραχθείσα εθνική προδοσία και, επομένως, είναι άδικο να αποκαλούνται συλλήβδην «κλέφτες», «προδότες» κλπ. Προφανώς, δεν είναι όλοι ίδιοι, προφανώς είναι άδικο να «μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι» και έχουν δίκαιο να αγανακτούν. Όμως η ζωή είναι γεμάτη αδικίες! Τι συνιστά μεγαλύτερη αδικία, η λεκτική ισοπεδωτική μομφή, άντε και ένα γιαούρτι (αρκεί να είναι χωρίς τον κεσέ) ή, η οικονομική ισοπεδωτική εξαθλίωση και όσα αυτή συνεπιφέρει, στους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και, κυρίως, στα ΠΑΙΔΙΑ τους, που την βιώνουν, και που, επίσης, ούτε έκλεψαν ούτε συμμετείχαν άλλως στην διαπραχθείσα εθνική προδοσία; Και αφού αισθάνονται αθώοι γιατί δεν παραιτούνται, δεν ανεξαρτητοποιούνται αλλά παραμένουν στα αποδεδειγμένως ένοχα (π.χ. Τσουκάτος) «μαντριά» τους; Και τι κάνουν, όχι τι λεν, τι πράττουν τώρα, σήμερα, που να δείχνει ότι κατανοούν τι έκαναν κάποιοι –αλλά ποιοι – από αυτούς;

Αν ο Γιώργος είχε το μισό ανάστημα του πατέρα του (του οποίου μόνο θαυμαστής δεν είμαι) και ο Αντώνης το ένα τέταρτο του ιδρυτή της Ν.Δ. θα τους είχαν μιμηθεί και θα ίδρυαν δικά τους κόμματα. Μια τέτοια κίνηση δεν θα ήταν απλώς συμβολική, θα έδειχνε και ότι δεν χρειάζονται το αλληλοκουκούλωμα κλπ, κλπ, κλπ.

Μισθωτή Εφεδρεία και η ακατανίκητη γοητεία του λαϊκισμού

(Επιστολή προς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 29/05/11)

Κύριε Διευθυντά

Μισθωτή Εφεδρεία και η ακατανίκητη γοητεία του λαϊκισμού

Σε άρθρο του με τίτλο «Μισθωτή Εφεδρεία» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 29 Μαΐου) ο διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αμβούργου (σημ: ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, άσχετο με το πρόβλημα…) κύριος Στυλιανίδης προσπαθεί να εμφανίσει το λαϊκίστικο πυροτέχνημα της Ν.Δ. ως «ευρηματική και καινοτόμο πρόταση».

-Παραθέτει σειρά από αφορισμούς (ευρηματική και καινοτόμος πρόταση // απόλυση και άρση μονιμότητας (είναι) νεοφιλελεύθερη προσέγγιση (!!!)// προσλήψεις 1 προς 5, σκοτώνει τη στρατηγική ανανέωσης.. κλπ).

-Αγνοεί σκοπίμως τα πλεονεκτήματα παραθέτοντας μόνο τα μειονεκτήματα των «κλασικών» λύσεων και επισημαίνει τα προφανή πλεονεκτήματα για αυτούς που θα εισπράττουν.

- Χρησιμοποιεί ευφημισμούς λέγοντας ότι «’Κερδίζει’ το κράτος εκτός από τα πρόσθετα επιδόματα (πχ. «έγκαιρης προσέλευσης»!) που δεν θα πληρώνει, πιθανόν και τις ασφαλιστικές εισφορές»(?)


Γενικώς, ακολουθεί την προσφιλή μέθοδο των πολιτικών παλαιάς κοπής, που, όταν υπερασπίζονται τα μη υπερασπίσιμα, ( π.χ. επειδή το είπε ο αρχηγός …) αραδιάζουν πολλά σχετικά και άσχετα (που για να τα αντικρούσει κανείς ένα-ένα θα χρειάζονταν ολόκληρο τόμο) και νομίζει (αλήθεια, το νομίζει ο κύριος βουλευτής?) ότι, «ζαλίζοντάς» μας, μας έπεισε!

Το πρόβλημα είναι ιδιαιτέρως σοβαρό γιατί πρόκειται, κυριολεκτικά, για τις ζωές ανθρώπων, τόσο των δημοσίων υπαλλήλων όσο και των υπό πτώχευση ή ήδη απολυμένων του ιδιωτικού τομέα, που συνεχίζουν να φορολογούνται αλύπητα μέσω των έμμεσων φόρων κλπ. Οι πολιτικοί, που έχουν (αφού μαζί τα φάγαμε, αν όχι την αποκλειστική) το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την τραγωδία μας, το ελάχιστο που μας οφείλουν είναι να σοβαρευτούν.