Κύριε Διευθυντά (Επιστολή προς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21/01/2012)
Αμοιβή Εργασίας και Ανταγωνιστικότητα
Αμοιβή Εργασίας και Ανταγωνιστικότητα
Είναι μάλλον προφανές, ότι η τρόικα έχει έλληνες πληροφοριοδότες, τόσο με την καλή, όσο και με την κακή έννοια του όρου. Κάποιοι από τους δεύτερους έπεισαν τους τροϊκανούς (που γνωρίζουν, ή οφείλουν να γνωρίζουν όσα θα περιγράψω) ότι υπάρχει θέμα αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι, άρχισαν και οι συζητήσεις στα «παράθυρα», όπου … τα γνωστά.
Το πρόβλημα της αδιαμφισβήτητα χαμηλής ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας οφείλεται, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του, στο ότι πάμπολλοι (ίσως η πλειοψηφία των εργαζομένων, ακόμη ΚΑΙ στον ιδιωτικό τομέα) Έλληνες, εργάζονται, αμείβονται, αλλά δεν παράγουν ΑΞΙΑ, ή παράγουν λιγότερη αξία από όσο κοστίζουν!
Παράδειγμα 1ο : Μία Χρηματιστηριακή Εταιρία μου έστελνε ταχυδρομικώς τα πινακίδια για χρηματιστηριακές πράξεις, μέχρις ότου εξαγοράστηκε από Ελληνική Τράπεζα. Η Τράπεζα, μου στέλνει τα ίδια πινακίδια αλλά μαζί με μία συνοδευτική επιστολή, που φέρει αριθμό πρωτοκόλλου και έχει υπογραφεί από… ΔΥΟ στελέχη της! Για την δημιουργία αυτής της επιστολής / «προϊόντος» εργάστηκαν και αμείφθηκαν οι εξής: ένας, που έγραψε την (τυποποιημένου κειμένου) επιστολή, δεύτερος (εσωτερικός κλητήρας) που την πήγαινε γύρο-γύρο, στο πρωτόκολλο και στους δύο για υπογραφή, τρίτος, που την πρωτοκόλλησε και τέταρτος και πέμπτος οι υπογράψαντες! Η αξία αυτού του «προϊόντος»; ΜΗΔΕΝ, ΖΕΡΟ! Ένα ακόμη χαρτί, που πρέπει να μαζέψω για ανακύκλωση.
(Ξέχασα, στην επιστολή, να μετρήσω και όσους ασχολούνται με την αρχειοθέτηση και φύλαξη των… απαραίτητων αντιγράφων, που κρατάει η τράπεζα!)
Παράδειγμα 2ο – λίγο πιο σύνθετο: Πριν όχι πολλά χρόνια, για να πάει ένα προϊόν από το εργοστάσιο στο «ράφι», απ’ όπου το έπαιρνε ο αγοραστής, μεσολαβούσαν τα εξής: Φόρτωση στο εργοστάσιο, μεταφορά, εκφόρτωση και αποθήκευση στον χονδρέμπορο (ο τότε Αγορανομικός Κώδικας «επέτρεπε» και «δεύτερο χονδρεμπορικό κέρδος», όταν μεσολαβούσε και δεύτερος, μικρότερος, χονδρέμπορος για μικρά ή/και απομακρυσμένα μπακάλικα), φόρτωση στον χονδρέμπορο, μεταφορά, εκφόρτωση και αποθήκευση στο μπακάλικο και λογιστική εργασία για όλα τα πιο πάνω. Όλη αυτή η εργασία δημιουργούσε, τότε, «πρόσθετη αξία», γιατί δεν υπήρχε πιο οικονομικός τρόπος για να φτάσει το προϊόν στο «ράφι». Η εμφάνιση, όμως, των σούπερ-μάρκετ «αχρήστευσε», δηλαδή, μηδένισε την αξία της εργασίας για μία «μεταφορά, εκφόρτωση και αποθήκευση» και την αντίστοιχη λογιστική εργασία. Προέκυψαν και άλλα, σημαντικά, οφέλη, αλά δεν τα αναφέρω χάριν της απλότητας.
Το 1ο παράδειγμα απεικονίζει την κυριαρχούσα κατάσταση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το 2ο απεικονίζει την κυριαρχούσα κατάσταση σε διάφορα κλειστά επαγγέλματα (με τα φαρμακεία και τις φαρμακαποθήκες συμβαίνουν ακριβώς τα ίδια!) και τα δύο παραδείγματα μαζί απεικονίζουν τα ισχύοντα, περισσότερο ή λιγότερο, παντού (δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) εκτός από λίγες, λαμπρές, εξαιρέσεις. Δυστυχώς!
Συμεών Ρωμύλος
