Δεν Είμαστε Όλοι Ίδιοι!

Δεν Είμαστε Όλοι Ίδιοι!

Ολοκλήρωσα την ανάλυσή μου. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι! Αρχίζοντας από εποχής Αντρέα, υπάρχουν τριών κατηγοριών πολιτικοί (από όποιον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που κάποτε έκανε «βαρυσήμαντες» δηλώσεις, αλλά ποτέ δεν τόλμησε μια υπέρβαση των «θεσμοθετημένων ορίων» του, μέχρι όποιον σύμβουλο της μικρότερης κοινότητας) όπως υπάρχουν και τριών κατηγοριών πολίτες – με βάση πράξεις, όχι λόγια.  

1η Κατηγορία:

Πολιτικοί. Αυτοί που «τα έκαναν» (τα ανοσιουργήματα, από το «απλό» βόλεμα του δικού τους παιδιού μέχρι τη μεγάλη διαπλοκή και τις μεγάλες ρεμούλες)

Οι «πωρωμένοι». (Πώρωση = ηθική αναισθησία ή έλλειψη κάθε ηθικού ενδοιασμού).

Πολίτες. Αυτοί που «τα έκαναν» (τα ανοσιουργήματα, από το «απλό» χωρίς απόδειξη και χωρίς ΦΠΑ μέχρι τη μεγάλη φοροδιαφυγή, τη μεγάλη διαπλοκή και τις μεγάλες ρεμούλες)

Οι «πωρωμένοι». (Πώρωση = ηθική αναισθησία ή έλλειψη κάθε ηθικού ενδοιασμού).

Φυσικά, πάντα ψήφιζαν το εκάστοτε κόμμα «τους».  

2η Κατηγορία:

Πολιτικοί. Αυτοί που τα έβλεπαν αλλά καθησύχαζαν την όποια συνείδησή τους με τη Σημίτεια –ιστορική πλέον- ρήση «αυτή είναι η Ελλάδα», ή, το «αυτή είναι η πολιτική», ή παρόμοιες εκλογικεύσεις. Έτσι, αντί να καταγγείλουν, να ουρλιάξουν, να παραιτηθούν, πήγαιναν για… ύπνο.

Οι, επιεικώς, ανεπαρκείς ως πολιτικοί. Μάλλον η μεγάλη πλειοψηφία.

Πολίτες. Αυτοί που τα έβλεπαν αλλά καθησύχαζαν την όποια συνείδησή τους με τη Σημίτεια –ιστορική πλέον- ρήση «αυτή είναι η Ελλάδα», ή, το «τι μπορώ να κάνω εγώ;», ή παρόμοιες εκλογικεύσεις. Έτσι αντί να καταγγείλουν, (ένα από τα Ελληνικά κόμπλεξ: η καταγγελία στις «Αρχές», ακόμη και των παρανομούντων, είναι «χαφιεδισμός», «ρουφιανιά»…) πήγαιναν για… ύπνο.

Οι, επιεικώς, ανεπαρκείς ως πολίτες. Μάλλον η μεγάλη πλειοψηφία.

3η Κατηγορία:

Πολιτικοί. Αυτοί που –αν υπάρχουν και τέτοιοι- ήταν τόσο ηλίθιοι, τόσο ανίκανοι να αντιληφθούν τι συνέβαινε γύρω τους ή τόσο «απορροφημένοι» με τον μικρόκοσμό τους, που «ναρκώνονταν» το όποιο ήθος τους για να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο.

Οι μη-πολιτικοί, οι nobody’s.

Πολίτες. Αυτοί που –αν υπάρχουν και τέτοιοι- ήταν τόσο ηλίθιοι, τόσο ανίκανοι να αντιληφθούν τι συνέβαινε γύρω τους ή τόσο φανατισμένοι με το κόμμα «τους», που, εκλογικεύοντας, συγχωρούσαν τα πάντα, αφού «οι άλλοι δεν είναι καλύτεροι».

Φυσικά, πάντα ψήφιζαν το κόμμα «τους».

Οι μη-πολίτες, οι nobody’s.

Προσωπικά (και, νομίζω, οι περισσότεροι και πολιτικοί και πολίτες) μετακινούμουν εναλλάξ μεταξύ 1ης κατηγορίας (χωρίς απόδειξη, χωρίς ΦΠΑ – είμαι βέβαιος ότι η «ελαστικότητα» της ηθικής μου σταματάει κάπου εκεί…) και 2ης κατηγορίας («τι μπορώ να κάνω εγώ;» - άλλοτε εκλογίκευση, άλλοτε πραγματική απόγνωση).

Ώρα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη… .