Επιστολή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27/11/2012
«Η ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού στο Δημόσιο»
Δεν ξέρω γιατί (ποτέ δεν κατάλαβα πως δουλεύουν οι
συνειρμοί…!) το σχόλιο του
Ανδρέα Δρυμνιώτη, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 25/11, με τον
πιο πάνω τίτλο, μου έφερε
στο νου το εξής περιστατικό, μάλλον άσχετο με όσα γράφει:
Προ αμνημονεύτων χρόνων (1958?) στην Βομβάη (Ινδία)
παρακολουθούσα τη φόρτωση
φορτηγού πλοίου με κάποιο μετάλλευμα. Στην προκυμαία ήταν
ένα «βουνό» από το
μετάλλευμα και μια ανθρώπινη αλυσίδα σαν μαγκανοπήγαδο
γύριζε: «βουνό» - σκάλα πλοίου-
-αμπάρι πλοίου- σκάλα πλοίου- «βουνό». Κρατούσαν κάτι
«πιάτα» που χωρούσαν λίγα κιλά
μεταλλεύματος, τα γέμιζαν μετάλλευμα, τα έβαζαν στο
κεφάλι τους και, περπατώντας αργά,
ανέβαιναν στο πλοίο, τα άδειαζαν στο αμπάρι και συνέχιζαν
προς το «βουνό».
Μου εξήγησε κάποιος ότι η Κυβέρνηση της Ινδίας δεν
επέτρεπε τη φόρτωση με γερανό
προκειμένου να έχουν δουλειά όσο περισσότεροι γίνονταν… .
Πιθανολογώ, ότι μια τέτοια «φιλοσοφία» υπήρχε στο
υποσυνείδητο των υπεύθυνων για τον
ευρύτερο Δημόσιο τομέα - πέρα από όλα τα άλλα (πελατειακή
νοοτροπία κλπ, κλπ.).
Τώρα ήρθε η παγκοσμιοποίηση που σημαίνει, ότι, ή θα
αρχίσουμε να «χρησιμοποιούμε γερανό», ή θα συνεχίσουμε να «φορτώνουμε πιάτο-πιάτο» οπότε
το επίπεδο μισθών και ημερομισθίων θα συνεχίσει να συμπιέζεται μέχρις ότου, η περίφημη
ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας (που εξαρτάται σημαντικότατα από την αποδοτικότητα της
εργασίας) βελτιωθεί αναλόγως.
